تابستان 89 [8] |  بهار 89 [4] |  زمستان 88 [16] |  پاییز 88 [10] |  تابستان 88 [4] |  بهار 88 [5] |  زمستان 87 [9] |  پاییز 87 [9] |  تابستان 87 [11] |  بهار 87 [18] |  زمستان 86 [9] |  پاییز 86 [5] |  تابستان 86 [11] |  بهار 86 [8] |  زمستان 85 [26] |  پاییز 85 [17] |  تابستان 85 [24] |  بهار 85 [21] |  زمستان 84 [24] |  پاییز 89 [8] |  زمستان 89 [7] |  بهار 90 [10] |  تابستان 90 [1] |  بهار 91 [2] |  تابستان 91 [2] |  پاییز 91 [1] |  پاییز 92 [6] |  زمستان 91 [1] |  زمستان 92 [1] | 

مذهبی اسلامی (مداحی های جدید) + مذهبی اسلامی (فیلم و صوت اسلامی) + مذهبی اسلامی (بانک فیلم و صوت اسلامی 2) + خاکریز + دلگویه های غلامعلی مجاهد + غربتکده + دوست اختصاصی + حزب الله + روایت نامه + عشق و مشق + سیمرغ قاف + یا علی جان مددی + شکوفه نرگس + تشنه معرفت + دنیای سه خواهر + عبد زیر صفر + شیعه شناسی + مجله ینترنتی قرآن + کلرجی من + یک آرزو + نغمه های بندگی + لیلة القدر + ?Who + پیامبر اعظم + هیئت منتظرین + دیار رنج + وب نامه + باران عدل + طلبه ای از نسل سوم + محفل یاران + هیئات جوانان عاشوریی + عطشان + به یاد او + حرفهی جوانی + دفتر یادداشت + پشت خطی + معراج + مجنون الحسین + غم دوست + آفاق + صبح ظهور + محبوب + آدینه + شب رو + تشنه + ...


تمامی کسانی که به "بی معرفت" لینک داده اند می توانند از طریق  پیغام خصوصی به من اطلاع دهند تا به منظور قدردانی، لینک آنها در این بخش قرار بگیرد.

جمعه 86 اسفند 17

شیخ مفید نقل می کند:
بیماری رسول خدا (ص) سخت و وخیم شد. امیرالمومنین (ع) در کنار بسترش بود همین که نزدیک بود روح از بدنش مفارقت کند فرمود: سرم را در دامن خود بگیر چرا که امر الهی فرا رسید و چون جان من بیرون رود آن را با دست خود بگیر و به روی خود بکش، آنگاه مرا رو به قبله بگذار و کار غسل و دفن مرا خودت انجام بده و پیش از همه بر جنازه ام نماز بخوان و از من جدا مشو تا مرا به خاک بسپاری و از خداوند (عزوجل) طلب کمک کن! حضرت علی سر آن حضرت را در دامن گرفت و آن حضرت از حال رفت!
در این حال فاطمه خود مرثیه می خواند و به گونه ای آه و زاری می کرد که در و دیوار اشک می ریخت. یکی از مراثی که ایشان می خواند این بیت بود:
«صُبّت عَلَیّ مَصائبٌ لو انّها صُبت عَلَی الایّامُ صِرنَ لَیالِیاً»
آنچنان باران غم و اندوه بر جانم ریخته که اگر بر روزهای روشن می ریخت آن روزها مانند شب تیره و تار می گردید. (برگرفته از سوگنامه آل محمد)

و وارد است که آن امام مبین هنگام دفن رسول خدا (ص) اشک میریخت و از سینه آه می کشید و می فرمود:
«انَّ الصَّبرَ لَجَمیلٌ الاّ عَنکَ وَ اِنَّ الجَزَعَ لَقَبیحٌ الاّ عَلَیک و اِنَّ المُصابَ بِکَ لَجَلیل وَ اِنَّه قَبلَکَ وَ بَعدک لَجَلَل» ؛
به راستی که شکیبایی زیباست مگر در غم فراق تو، و بی تابی نا پسند است مگر در اندوه مرگ تو! و مصیبت های قبل و بعد از آن هرقدر که بزرگ باشند در مقابلش ناچیزند!» (خطبه 284)
تا آنجا که در مصیبت از دست دادن بی بی دو عالم در کنار قبر مبارکش، خطاب به رسول خدا (ص) فرمود:
« اما برای من که سختی مصیبت تو را دیده و سنگینی آنرا کشیده ام شکیبایی ممکن است! این من بودم که با دست خود تو را در میان قبر نهادم و هنگام رحلت جان گرامی تو از میان سینه و گردنم پرواز کرد ... انا لله و انا الیه راجعون! » (خطبه 193)
یا در جایی مستقیما اشاره به این اندوه و مصیبت دردناک می نماید و می فرماید:
«پدر و مادرم به فدای تو ای رسول خدا! با مرگ تو رشته ای برید که با مرگ دیگران نبرید.
... با مرگ تو رشته پیامبری و فرو آمدن پیام و اخبار آسمانی گسست. مصیبت تو دیگر مصیبت دیدگان را به شکیبایی واداشت و همه را در مصیبت تو یکسان عزادار کرد.
اگر به شکیبایی امر نمی کردی و از بی تابی نهی نمی فرمودی؛ آنقدر اشک می ریختم تا اشکهایم تمام شود و این درد جانکاه همیشه در من می ماند و اندوهم جاودانه می شد که همه اینها در مصیبت تو ناچیز است. چه باید کرد که زندگی را دوباره نمی توان باز گرداند و مرگ را نمی توان مانع شد.
پدر و مادرم فدای تو! ما را در پیشگاه پروردگارت یاد کن و در خاطرت نگاه دار!» (خطبه 226)

کلمات کلیدی : علی علیه السلام

ارسال لینک :