شیرین شود از وصل توچون کام بمیرم
بگذار غریبانه و گمنام بمیرم
آن شهد وصالی که بود در کف ساقی
لا جرعه بنوشم زلب جام بمیرم
پروانه ام و ترک گلستان بنمودم
تاشمع صفت سوزم و آرام بگیرم
بگسسته ام از قید جهان بند علایق
تا دور ز هر دانه و هر دام بمیرم
گفتم که چو پاره شود اینبند اسارت
آزادی خود را کنم اعلام بمیرم
بگذار ببارد به تنم تیر ز هر سو
بر دجله خون در ره اسلام بمیرم
|